maandag 10 september 2007

Stil zijn?

Ondanks het feit dat ze vorige week al een gedicht met gebaren leerden, vonden de kinderen dit gedicht uitbeelden fantastisch. Lees maar, dan weet je meteen waarom...

Stil zijn...

Op een stoeltje kun je staan;
dan kun je kriebelen naar de maan.
Op een stoeltje kun je zwemmen
en wilde leeuwen temmen.
Met je voeten van de grond
draai je lekker in het rond.
Met je knieën op het zitje
maak je een spannend autoritje.
Heel veel stoelen op een rij
zijn een treintje, kom erbij.
Over een kasteelmuur kruipen,
door een lange tunnel sluipen.
Mijn stoel is mijn paard, ik rij in galop.
Ik val er haast af als ik zo wild stop.
Ogen dicht en tel tot tien.
Vlug onder mijn stoel, kun je me zien?
Tot slot speel ik nog schommelstoel.
Ja, zo'n boel
kan ik doen op mijn stoel.
Maar... daar is de prent van 'Stippe, zit stil'.
Ik weet best wat (Mieke, Wendy) nu wil.
Mijn mond gaat dicht,
zwijgen verplicht.
Zelfs als ik kriebels voel,
zit ik nog stil op mijn stoel.

(Bieke Santermans)

1 opmerking:

Anoniem zei

Amai, zo'n tof gedichtje. Het kriebelt om het ook vanbuiten te leren. Ik moet ook eens iets vinden om mijn kinderen thuis rustig te houden. Ik ben er steeds meer van overtuigd dat de juffen toch wel een heel speciale gave bezitten ...

An, je hebt groot gelijk. We moeten, voor de mama's en papa's e.a. die de blog nog niet ontdekt hebben, echt eens goed reclame maken. Het is zoals je zegt, een toffe aanvulling op wat de kids zelf vertellen. Het maakt het beeld vollediger. Ik vind het super! Merci, Mieke en Wendy!